آقای بیرانوند کجا بودی، کجا هستی!
در دورنمای متفاوت و به مناسبت سالگرد مهار پنالتی کریستیانو رونالدو توسط علیرضا بیرانوند، با ذکر این نکته که گرفتن پنالتی حماسه‌آفرینی نیست، نگاهی کوتاه داریم به آنچه در این ۷ سال بر گلر شماره یک تیم ملی گذشته است.
اینکه هنوز برای موفقیت‌های کوچک ملی در سال‌های دور و نزدیک سالگرد می‌گیریم و درباره آن حماسه‌سرایی می‌کنیم، نشان می‌دهد در جاده پیشرفت مشغول خاطره‌بازی هستیم و هر اتفاق مثبتی هم رخ دهد، تصادفی است و بس!
بااین‌حال در دورنمای متفاوت و به مناسبت سالگرد مهار پنالتی کریستیانو رونالدو توسط علیرضا بیرانوند، با ذکر این نکته که گرفتن پنالتی حماسه‌آفرینی نیست، نگاهی کوتاه داریم به آنچه در این ۷ سال بر گلر شماره یک تیم ملی گذشته است.
بیرو آن زمان بهترین دروازه‌بان ایران بود و با وجود بازی برای پرسپولیس که به‌خودی‌خود بخشی از جامعه طرفداران رقیب این تیم را مخالف او کرده بود، به‌شدت محبوب به نظر می‌رسید. دلیل آن هم سادگی‌اش در موقعیت‌های مهم بود. مثلا وقتی شوخی کاربران با او پیش از جام جهانی ۲۰۱۸ به اوج خود رسید، بیرانوند با بی‌آلایشی آن ویدئوی کوتاه «چطوری کریس» را ضبط کرد و وقتی پنالتی بهترین بازیکن آن زمان دنیا را مهار کرد، همه آن را تاسی‌گرفته از دل پاک این سنگربان سختی‌کشیده دانستند.
حالا اما کمتر کسی را می‌شناسید که این عقیده را درباره بیرانوند داشته باشد و او با رفتارهای چند سال اخیرش، حسابی از چشم طرفداران فوتبال افتاده و فقط پرسپولیسی‌ها نیستند که نسبت به او بغض شدیدی دارند. قصه بیرو، بهترین مثال برای کسانی است که به اوج می‌رسند اما قدر جایگاهشان را نمی‌دانند چون در این تصور هستند که با موقعیت فعلی‌شان، همیشه تصمیم‌ها و اقداماتشان درست است. ای کاش بیرانوند هم از لحاظ فنی و هم از نظر اخلاقی، همان گلر ۷ سال قبل بود؛ نه آدم این روزها که هر مصاحبه‌اش کلی جنجال به پا می‌کند و به رونالدو که هیچ، حتی به مهاجمان قرقیزستان و کره شمالی هم نه نمی‌گوید!
